Z historii mieleckiego rzemiosła - mini wystawa w Pałacyku Oborskich
Rzemiosło obecne było na terenie Mielca jeszcze przed założeniem miasta. Już w 1416 r. możliwość lokowania w miejscowości rzemieślników – krawców, kowali i szewców – otrzymał sołtys Mikołaj Kachna.
W akcie lokacyjnym wystawionym w 1470 r. przez Jana i Bernardyna Mieleckich właściciele dóbr chcieli mieć (...) również w rzeczonym naszym mieście Mielcu wszelkiego rodzaju rękodzieła (...). Jest możliwe, iż pierwsze cechy uformowały się jeszcze w XV w.
W 1608 r. wymienionych zostało 6 cechów: garncarski, kowalski, krawiecki, sukienniczy, szewski i tkacki. Przed 1613 r. założono także cech zbiorowy, do którego mogli należeć wszyscy inni lokalni rzemieślnicy. Pierwsze załamanie koniunktury nastąpiło po potopie szwedzkim.
Od 1772 r. Mielec znalazł się w zaborze austriackim. Obowiązującym dokumentem dla każdego cechu stał się uniwersał Marii Teresy, wprowadzający jednolite prawa i obowiązki dla każdego cechu. Z biegiem lat zrzeszenia zaczęły jednak mocno podupadać.
Rzemiosło odrodziło się w okresie II RP. W 1928 r. założono w mieście Powiatowy Cech Rzemieślniczy. Powstały także organizacje finansowe – Powiatowa Kasa Rękodzielnicza oraz Powiatowa Komunalna Kasa Oszczędności. Rzemiosło kobiece funkcjonowało pod szyldem spółdzielni rzemieślniczej „Szwalnia Związkowa”. Rozwój rzemiosła zahamowała budowa zakładów lotniczych w ramach COP.
Od 1951 r. lokalni rzemieślnicy zrzeszeni są w Cechu Rzemiosł Różnych. Obecnie skupia on 213 zakładów, z czego 125 świadczy usługi edukacyjne. Jest jednym z największych cechów w województwie podkarpackim.
